İsyanlardayım...

İçimde bir dev var benim.Değişik şeyler taşıyorum,benim hissettiklerimi diğer insanların hissedebileceğini düşünmüyorum...Çünkü diğerlerinin yalan söylemekten,adilikten kaşarlandığını düşünüyorum.
Artık insanlara güvenemiyorum,en iyi dostuma,sevgilime,arkadaşlarıma,etrafımdaki insanlara güvenmiyorum.Ama bu sevmediğimden de değil hepsini seviyorum.Güvenmek istiyorum,evet bunu istiyorum ama olmuyor.
Bilmiyorum nedendir fakat her söylediklerinin,yaptıklarının ya bir çıkar uğruna olduğunu düşünüyorum yada bir yalan olduğunu seziyorum.İnsanlara güvenmiyorum artık.Yaş 20 ama böyle bir halet-i ruhiye içerisindeyim dostlar.
Heralde bu genç yaşımıza kadar olan kısacık hayatımızda yediğimiz darbelerden kaynaklanıyor olsa gerek...


Hayat bize mutlu olma şansı vermedi sevgili,
biz kendimizden başka herkesin üzüntüsünü üzüntümüz acısını acımız yaptık çünkü.
Dünyanın öbür ucunda hiç tanımadığımız bir insanın göz yaşı bile içimizi parçaladı.
Kedilere ağladık, kuşların yasını tuttuk...
Yüreğimizin zayıflığı kimi zaman hayat karşısında bizi zayıf yaptı. Aslında ne güzel şeydir insanın insana yanması sevgili...
Ne güzeldir bilmediğin birinin derdine üzülebilmek ve çare aramak. Ben bütün hayatımda hep üzüldüm, hep yandım.
Yaşamak ne güzeldir be sevgili...
Sevinerek, severek, sevilerek, düşünerek...
Ve o vaz geçilmez sancılarını duyarak hayatın...